لباس فضانوردان

 انسان ها در فضا بطور حتم نیازمند عاملی محافظت کننده در برابر محیط نامناسب فضا است زیرا انسان بدون وجود لباس های مناسب توانایی مقاومت در برابر سرما و خلا مطلق فضای خارج از زمین را نخواهد داشت.

  

اولین فضانوردی که به دور مدار زمین حرکت کرد، «جان گلن» نام دارد که طی ماموریت خود در سال های 1958 تا 1963 اولین لباس فضانوردی ناسا را به تن کرد. این لباس مطابق با ساختار لباس های نیروی هوایی آمریکا به منظور مقاومت در فشار ارتفاع بالا طراحی شده و مناسب راهپیمایی های فضایی نبوده است. به همین دلیل این لباس در مناطق مفصلی به یکدیگر فشرده شده و حجم لباس را کاهش می داده است. این فرایند به خودی خود باعث افزایش فشار در دیگر نواحی لباس خواهد شد و به همین دلیل فضانوردان توانایی خم کردن زانوها و یا بازوهای خود را نداشته اند. از این رو این نوع از لباس تنها بعنوان محافظی در برابر کاهش شدید فشار استفاده می شده است.

طراحی لباس های فضایی طی ماموریت «جمینی» که اولین راهپیمایی فضایی بشر در 3 ژوئن 1965 طی آن صورت گرفت، یک گام به پیش رفت. به منظور حفظ فضانوردان از فشار و حرارت پایین در فضا لباس های «جمینی» به یک لایه اضافه و کیسه هایی بادکنک مانند مملو از گاز مجهز بود تا فشار در بدن افراد همزمان با انعطاف پذیری حفظ شود. «گاس گریشام» و «جان یانگ» دو فضانورد اولین ماموریت جمینی به شمار می روند که لباس های جمینی را به تن دارند. این لباس به سیستم تهویه هوای مجزایی متصل است که دمای بدن فضانوردان را خنک نگه می دارد. 

 «وایت» به منظور افزایش توانایی در راهپیمایی فضایی از یک سلاح گازی استفاده کرد. اکسیژن مورد نیاز فضانورد نیز از طریق کابلی از فضاپیمای جمینی 4 به لباس فضانورد منتقل می شده است. به منظور افزایش انعطاف پذیری در لباس های فضایی لباس فضایی «آپولو» در قسمت های مفصلی مانند زانو، شانه ها و آرنج  از موادی لاستیکی تولید شد. هنگامیکه برای اولین بار بشر در سال1969 بر سطح ماه فرود آمد، لباس فضایی آپولو به کوله پشتی تجهیز شده بود که اکسیژن کافی را برای تنفس، تهویه و کنترل فشار لباس به مدت 7ساعت و طی راهپیمایی بر سطح ماه تهیه می کرد. با وجود اینکه این لباس عملکرد خوبی را طی 6 ماموریت بر سطح ماه از خود نشان داد غبارهای ماه که بر سطح لباس قرار می گرفتند بعنوان یک خطر جدی سلامت عملکرد آنها را با تهدید مواجه می ساختند. فضانوردان گزارش داده اند که غبارهای تیز و ساینده ناشی از خاک سطح ماه به این لباسها آسیب وارد آورده و به لایه های مختلف آن نفوذ می کنند. لباس آپولو باید از ساختاری بسیار سبک تشکیل می شد تا فضانوردان بتوانند در میان نیروی گرانشی ماه و با توجه به وزن 82 کیلوگرمی لباس به راحتی به حرکت بپردازند. فضانوردان ناسا اکنون به منظور راهپیمایی های فضایی از دو تکه لباس فضایی استفاده می کنند که به اختصار  EMU  خوانده می شوند.
برخلاف لباس آپولو که تنها متناسب با سایز فضانورد ساخته می شد، این لباس ها به دلیل داشتن قسمت های قابل تغییر می توانند مورد استفاده افراد مختلف با سایزهای متفاوت قرار گیرد. این لباس فشاری برابر یک سوم فشار اتمسفر را داشته و به همین دلیل فضانوردان به منظور جداسازی نیتروژن موجود در خون و نسوج بدن خود را با قرارگیری در اتاقکی کم فشار قبل از آغاز راهپیمایی فضایی از بین ببرند. حرکت سریع در فشار پایین می تواند منجر به ایجاد حباب از گاز نیتروژن و انسداد جریان خون در بدن انسان شود که گاهی اوقات موقعیت های خطرناکی را بوجود خواهد آورد. این لباس وزنی برابر 180 کیلوگرم داشته و می توان به مدت 8 ساعت از آن در محیط فضا استفاده کرد. همچنین عمر مفید این دسته از لباس ها 30 سال خواهد بود.